Gaza: Het Auschwitz van de 21e Eeuw

De les die Israël uit de nazi-genocide heeft getrokken, lijkt niet gericht op het voorkomen van toekomstige tragedies, maar eerder op het toepassen van een strak regime waarin fundamentele mensenrechten zoals bewegingsvrijheid, vrije meningsuiting en het recht op leven voor Palestijnen systematisch worden beknot. Gaza is veranderd in een soort openluchtgevangenis.

Na 7 oktober 2023 werd Gaza niet alleen het doelwit van militaire aanvallen en massavernietiging, maar ook van een breed opgezette vernietigingscampagne tegen de collectieve identiteit, het geheugen en de toekomst van het Palestijnse volk. Onder het mom van “veiligheid” voert Israël een beleid van vernietiging, belegering, uithongering en gedwongen verplaatsing dat Gaza langzamerhand verandert in een concentratiekamp van de 21e eeuw. Dit gaat veel verder dan een militaire strategie – het is een ideologische, koloniale en symbolische uitroeiingscampagne.

De vernietiging is niet willekeurig. Universiteiten, scholen, moskeeën, kerken, culturele centra, archeologische sites en zelfs begraafplaatsen worden doelbewust met de grond gelijk gemaakt. Deze plekken vertegenwoordigen niet alleen fysieke ruimte, maar vormen ook het collectieve geheugen en de culturele identiteit van het volk. Door deze structuren te vernietigen probeert Israël het Palestijnse geheugen systematisch uit te wissen – een vorm van symbolische genocide.

Op sociale media delen Israëlische soldaten video’s waarin ze met trots gebouwen slopen. Deze beelden tonen hoe Israël niet slechts fysieke doelen treft, maar het landschap en erfgoed doelbewust vernietigt om een “leeg” gebied achter te laten. Dit leegmaken dient een koloniale fantasie: een ruimte die controleerbaar en herschrijfbaar is. Zo verandert de vernietiging in Gaza ook in een epistemologische aanval – op kennis, cultuur en bestaan.

Israëls doel is om een veerkrachtige samenleving te reduceren tot overlevingsmodus. Door toegang tot voedsel, water en basisvoorzieningen bewust te blokkeren, probeert men het Palestijnse verzet te breken. In gebieden als Rafah en Khan Younis wachten mensen urenlang op een druppel schoon water. Hulptransporten worden tegengehouden of helemaal niet toegelaten. Deze strategie van uithongering is geen neveneffect van oorlog; het is een tactiek om de bevolking psychologisch te onderwerpen en hun politieke eisen en collectieve identiteit te ondermijnen.

Het onlangs goedgekeurde bezettingsplan van Israël past in een patroon van honderd jaar koloniale onderdrukking. Wat sinds 7 oktober gaande is, is niet slechts een oorlog, maar een concrete poging om Gaza te veranderen in het Auschwitz van onze tijd. Dag na dag voert Israël systematische moorden uit, vernietigt het gebouwen en neemt het letterlijk het leven weg uit Gaza.

De zogenaamde “humanitaire veilige zones” waarheen mensen worden gedwongen te vluchten, bieden geen onderkomen of hulp. In werkelijkheid zijn het moderne versies van concentratiekampen waarin Israël biopolitieke controle uitoefent – volledige beheersing van het leven.

Tegelijkertijd maakt Israël gretig gebruik van digitale media. Video’s van bombardementen, sloop en soldaten die lachend poseren tussen de ruïnes circuleren breed. Ze dienen als propagandamiddel, maar ook als manifestaties van een digitale vorm van fascisme. Deze beelden normaliseren geweld en presenteren het als iets esthetisch of heroïsch – gevoed door internationale passiviteit.

De werkelijkheid in Gaza is dus meer dan een militaire operatie. Israël probeert een volk te wissen – fysiek, cultureel en mentaal. Gaza is veranderd in een laboratorium voor systematische vernietiging: ontmenselijking, uithongering, ontworteling en psychologische onderwerping.

Vandaag de dag is Gaza het Auschwitz van de moderne tijd. Niet alleen lichamen, maar ook herinneringen, dromen en weerbaarheid worden uitgewist. Wat zich in Gaza afspeelt is geen gewone oorlog – het is een zorgvuldig geplande en uitgevoerde architectuur van genocide.

✍️ [Dr. Mehmet Rakipoğlu, universitair docent aan de Mardin Artuklu Universiteit en directeur van Turkije-studies bij het Mokha Onderzoekscentrum.]
De meningen in dit artikel zijn van de auteur en vertegenwoordigen niet per se het redactioneel beleid van Turkinfo.

©TURKİNFO.NL